Honing
De hommel en de wesp zaten op de rozenstruik en keken naar elkaar.
‘Honing kunnen we niet maken, maar mogen we toch wel stiekem proeven?’ zei de hommel verlangend. Hij keek met een schuin oog naar de gedekte picknicktafel.
De wesp zuchtte. De hommel kan zich ook nooit zomaar neerleggen bij de begrenzingen van het leven, dacht hij. Hij zoemde twee keer zacht, alsof hij de hommel er daarmee van wilde overtuigen het ‘gewoon’ bij stuifmeel te houden, maar die was al richting de tafel gevlogen.
Op de tafel lag een kleed, rood wit geblokt. Een klassiek tafelkleed. Met daarop twee borden, bestek, aardbeien, twee glazen dampende thee, een bakje rucolasla én in het midden een pot met honing. Máár er zat een deksel op en die was dicht.
Dat werd dus afwachten. Of.. de hommel had een idee. Hij vloog naar de wesp en fluisterde het in zijn oor.
Weer zuchtte de wesp. Die onuitputtelijke verlangens van de hommel. Maar hij ging overstag. Weerstand bieden voelde niet als een optie en.. toegegeven maakten de wilde plannen van de hommel het leven ook nét ietsje minder saai.
Daar was de eerste mens. De wesp haalde diep adem en begon verschrikkelijk hard te zoemen. Hij vloog in kleine cirkels om haar hoofd.
‘Ga weg!’ gilde ze en ze maaide met haar armen.
En: ‘Henri, kom, hellup!’
Daar kwam Henri. Ook hij begon met zijn armen te zwaaien naar de wesp. De hommel schoot te hulp en vloog ook kleine rondjes in de buurt van Henri en de vrouw. Het hele gezelschap naderde de picknicktafel steeds dichter. Het ging de heel goede kant op.
‘Irritanter!’ zoemde de hommel ter aanmoediging.
De wesp vloog nu nog dichter bij het gezicht van de vrouw. Die maaide nog wilder met haar armen en schopte nu ook links en rechts met haar benen.
‘Au!’ riep ze woest. Ze had haar scheen gestoten tegen de rand van de tafel. En nog beter: de hele tafel lag omver.
De wesp vloog op de vrouw af en stak die in haar arm. Dat was de druppel. Huilend rende ze naar binnen, Henri achter haar aan.
Een licht gevoel van schuld bekroop de wesp. ‘Was dit het nou..’
Maar de hommel had daar geen oren naar. Die was al aan het smikkelen uit de omgevallen honingpot.
De illustratie is van Kiki van Kooijk