Leren samenwerken
Geschreven tijdens geven van kinderpaardenkamp bij Joke Timmermans in België.
'Joke, kíjk, ik ben aan het sámenwerken!' gilt een van de meisjes van het kinderpaardenkamp door de kleine ruimte. Ze heeft het tegen Joke, van www.yoki.be , waar de kinderen een week lang paardenkamp volgen. Buiten regent het en in een krappe, dampende kamer poetsen de kinderen leren zadels en hoofdstellen. Het meisje en haar nieuwe vriendinnetje hebben perfecte overeenstemming over wie welk deel van het zadel poetst. Dat zou aan het begin van de week - toen het kleine enthousiastelingetje nog geen banaan kon delen - ondenkbaar geweest zijn.
Heerlijk om het meisje te zien glunderen wanneer ze het woord samenwerking uitspreekt. Volgens mij kende ze dat woord aan het begin van de week nog niet. Of ze had er althans nog niet zo veel positieve ervaringen mee. Nu schept ze op over haar samenwerkingsskills. En met recht en reden :). Fijn dat ik een aandeel mocht hebben in dat leerproces. Samen met Tony de pony en met haar nieuwe vriendin, die ze hier op kamp leerde kennen, en die al veel beter was in samenwerken.
Good old Lev Vygotsky, een Russische ontwikkelingspsycholoog, benadrukte hoe belangrijk het is voor kinderen om in een sociale omgeving van elkaar te kunnen leren en elkaar steeds nét een stapje verder te kunnen brengen, doordat zij op bepaalde ontwikkelingsniveaus een beetje van elkaar verschillen. Dat werd hier mooi zichtbaar. Zo zag ik hoe de nieuwe vriendin een oogje toekneep toen ze aan het begin van de week geen deel van de banaan kreeg. Ze wist denk ik ergens wel dat het niet slecht bedoeld was en nog wel eens recht getrokken zou worden. Zij hielp haar vriendinnetje om samen te werken, door zelf het goede voorbeeld te geven en met goeie voorstellen te komen.
Iedere dag zijn de dametjes bezig geweest om vlechtjes te maken in het haar van Tony, hem te borstelen en zijn hoefjes in te vetten. Als ze rustig bleven, plezier maakten en goed samenwerkten, dan liet Tony het allemaal gelaten over zich heen komen. Maar zo niet, dan deinste Tony - omdat ook hij nog ontwikkelpunten heeft - er niet voor terug om zijn ergernissen met fysieke dreiging duidelijk te maken. Dus zat ik er bovenop, gaf een korte, duidelijke uitleg samenwerken en bekrachtigde vervolgens iedere stap in die richting. De nieuwe vriendin hielp door met oplossingen te komen voor geschillen zoals samen delen of het om de beurt doen. Ook diep ademhalen, flink uitbriesen en goed gegrond en geworteld staan (met dank aan de kinderyoga), kwamen voorbij. Hierna voelden de meiden zich zwaarder in de benen, lichter in de romp en zelfverzekerder.
Toen ik op een gegeven moment even wegliep om koffie te halen, hoorde ik vanuit de gang commotie en daarna een eureka: 'Ik wéét wat het is! We zijn vergeten te wórtelen!' De nieuwe vriendin klonk alsof ze zojuist een cadeautje had uitgepakt. Daarop stampten de meisjes drie keer op de grond, lieten hun wortels terug in de aarde zakken en gingen gezellig verder met borstelen.